داغ صادق شـرر سیـنه ام افروخته کرد           جگرى سوخته یاد از جگر سوخته کرد

جگرى سوخته کز داغ بر افروخته بود           باز هم از اثر زهــر جفــا؛ سـوختـه بود

آن امامى که لـواى شـرف افـراخته بود           زهر منصور به جانش شرر انداخته بود

آه از آن روز که بگرفت ز طاغوت زمان           آتش از چار طرف خـانه او را به میان

وندر آن خـرمن آتش، ولـىّ ربّ جـلیـل           راه مى رفته و می گفت منم پـور خلیل

شعله را چون به در خانه تماشا مى کرد           یــاد آتـش زدن خــانــۀ زهــرا مى کـرد

آن که هم ظاهـر و هم باطن مـا مى داند           با دلش زهر چه کرده است خدا مى داند

چارمین قبـلۀ عشق است به دامـان بقیع           رونق دیگر از او یـافت گـلستـان بقـیـع